Drukte in de kraamzorgwereld

Het is druk in de kraamzorgwereld. Niet omdat er zoveel baby’s worden geboren, nee, dat zeker niet. Het loopt rustig door met de geboortes van de baby’s. Echter, er is een groot tekort aan kraamverzorgenden in de gehele branche. Geen enkele kraamzorgorganisatie kan zeggen: ‘Ik zit ruim in mijn kraamverzorgenden, ik kan het werk aan. Overal is er dik tekort en de druk op de kraamverzorgende wordt steeds hoger waardoor velen dit beroep gaan verlaten of hebben verlaten.

De leeftijd van de kraamverzorgende gaat steeds verder omhoog en de jonge aanwas verkijkt zich regelmatig op het werk. Niet het werk zelf, maar de wachtdiensten en de lengte hiervan, in het weekend en onregelmatig werken, dat zijn de boosdoeners. Zijn het echt de boosdoeners of verdiept men zich niet genoeg in het vak van kraamverzorgende? Wat zij allemaal doet en wanneer.

De geboortezorg staat heel erg onder druk. Er worden steeds meer baby’s geboren langs de kant van de weg of toekomstige ouders moeten naar een ander ziekenhuis dan ze willen. Omdat ziekenhuizen en geboortecentra vol zitten door een groot tekort aan verplegend personeel wordt de druk op de eerste lijn en de kraamzorg groter. Het is wachten tot het echt een keer goed fout gaat: na een sectio binnen 48 uur naar huis worden gestuurd, te absurd voor woorden. Een moeder die net is bevallen maar heel duizelig is of veel bloed heeft verloren? Nou, dat lost de kraamzorg maar op.

Onlangs had ik een nachtwacht, een wachtblok van middernacht tot vier uur in de middag, waarbinnen ik voor thuis, maar ook voor een poliklinische bevalling kon worden opgeroepen. Het was in de nacht rustig. Rond negen uur werd ik gebeld of ik eruit wilde en dan de avond op wilde vullen. Het ging in goed overleg en dat vind ik heel belangrijk: overleggen met elkaar en niet opdringen. Je bereikt hier veel meer mee. Ik kon nu even lekker mijn ding doen, even bij de voetbal van mijn kleinzoon kijken, het mes sneed aan twee kanten. Om vier uur zou ik er weer bij komen.

Ik werd al vroeg, tegen half vier gebeld voor een opvang. Ik heb me snel omgekleed en ben naar het gezin gegaan. Na drie uur kon het gezin de nacht in. Ik sprak af er de volgende dag om acht uur weer te zijn. Om elf uur stond ik op het punt om naar mijn bed te gaan, toen ik werd gebeld voor een partus. Een autoritje van drie kwartier, mijn wacht zou om twaalf uur klaar zijn. Ditmaal geen overleg, het werd mij opgelegd en er werd me ook verteld dat ik de volgende dag naar dit gezin moest. Ze zouden het eerste gezin bellen dat er iemand anders kwam. Schijnbaar hoorde mijn collega aan de andere kant de boosheid in mijn stem en ze veranderde haar manier van communiceren. Als ik klaar was kon ik naar de planning bellen. Dan zouden we beslissen of ik naar gezin twee of één zou gaan. Ze kreeg de tijd niet eens van mij toen ik geïrriteerd terug reageerde: ‘Nou, dat wordt gezin één.’

Jeempie, wat was ik boos. Hoe in godsnaam kunnen ze zoiets doen en bedenken. Op weg naar de partus belde ik alsnog even mijn collega terug. Ik moest even kwijt wat er was gebeurd. Ik vertelde haar hoe het bij mij was overgekomen en vroeg haar of er nou echt niemand anders was. Ook mijn collega betreurde hoe het gegaan was en zat echt met haar handen in het haar. Iedereen was al voor een tweede verrichting eruit waarop ik gelijk vroeg waarom ze mij dan niet eerder gebeld had. Nu moest ik met een moe lichaam een bevalling gaan doen, daarna nog naar huis en dan om acht uur weer fris en fruitig bij gezin één staan. Om vier uur in de morgen ging ik mijn bed in en om half zeven werd ik gewekt door mijn wekker.

Ik heb al een keer eerder als een dronken malloot over de weg gereden, niet vanwege de drank maar dronken van het slaaptekort. Ik nam mij toen voor dat nooit meer te doen. Een jong leven helpen begeleiden naar deze mooie wereld en mijzelf begeleiden naar de donkere wereld is iets wat tegen mijn principes in gaat.

Dit zijn echt een dilemma’s waar je als kraamverzorgende tegenaan loopt. Misschien dat het in de nieuwe cao kan worden opgenomen dat er werkblokken van acht uur komen en niet van die dwaze lange diensten. Wie weet komen er dan weer jonge mensen bij, anders kan dit niet gerealiseerd worden.

Weet je, ik mopper wel maar ik blijf het een heel mooi beroep vinden en wil hier voorlopig niet mee stoppen.

Dit is de weblog van Corina Joosten (1964), kraamverzorgende bij Kraamzorg De Waarden, regio Duin- en Bollenstreek